Honey May Heart

Ik weet nog steeds niet goed waarom, maar vanaf dag 1 was ik op de een of andere manier anders dan de rest. Door de jaren heen hebben ze me veel nare bijnamen gegeven, maar wat de ergste vond ik dat ze mij “het lelijkste meisje van de school” noemden. Ik heb nooit echt geloofd dat ik lelijk was, maar als kind doet het toch behoorlijk zeer. En ergens, diep vanbinnen, wist ik dat ik meer was dan wat anderen van me dachten.

Ik werd plots ziek

Toen ik 18 jaar was, en school achter me liet werd ik plots ziek. Mijn spierkracht nam in korte tijd helemaal af en binnen een jaar kon ik bijna niets meer. 3 jaar van vervelende ziekenhuisonderzoeken en opnames volgden, met als eindconclusie dat ik waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. Koppig als ik ben, was dit een diagnose waar ik me niet bij kon neerleggen.

Ik begon een revalidatietraject en liep binnen 6 maanden het ziekenhuis uit. Een van de eerste dingen die ik daarna deed, was weer gaan dansen.

Mijn droom om te schitteren op het podium bleef

Maar de stap van de realiteit naar mijn droom was geen gemakkelijke. Ik moest eerst mijn eigen angsten overwinnen, en de stemmen van mijn pesters negeren. Dat heeft even geduurd, maar met elke stap die ik dichter bij het podium kwam, kwam ik ook dichter bij mezelf. En dat plaatje werd compleet toen ik de wereld van burlesque binnenstapte.

Burlesque draait om het idee dat iedereen op zijn eigen unieke manier mooi is. En dat is ook wat ik mensen wil laten ervaren tijdens mijn workshops. Want het maakt niet uit wie je bent of hoe je eruit ziet – iedereen verdient het om gezien te worden en om trots te zijn op zichzelf.